ಇಂದೇಕೋ ನಮ್ಮ ಮಲೆನಾಡು ಬಹಳ ನೆನಪಾಯಿತು ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ . ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಹಸಿರಾಗಿ ಆಗಾಗ ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಹಸಿ ಮಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಆ ದಿನಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮೂರು ನೆನಪಾಗುವುದು ಮಳೆ ಹನಿ ಹಾಕಿದಾಗ ನಮ್ಮ ಮಲೆನಾಡಿನ ಆ ಬೋರ್ಗರೆವ ಮಳೆಯೆಲ್ಲಿ? ಈ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗದ ನಾಡಿನ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುವ ಮಳೆಯೆಲ್ಲಿ ? ಎತ್ತನಿಂದ ಎತ್ತಣ ಸಂಬಂದ . ಹೇಗೆ ನೋಡಿದರೂ ಅಲ್ಲಿಗೂ ಇಲ್ಲಿಗೂ ಯಾವ ಹೋಲಿಕೆಯೂ ಇರಲಾರದು .
ಆದರೆ ಇಂದು ನೆನಪಾಗಲು ಬೇರೆಯದೇ ಕಾರಣವಿದೆ . ಮೊದಲೆಲ್ಲ ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಮನೆಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಲಂಡನ್ ನ ವಾರ್ತೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ . ಈಗ ೧೫ ದಿನಗಳಿಂದ ಬೇರೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ ಅಗಿಹೊಗಿದ್ದರಿಂದ ಫೋನ್ ಮಾಡುವ ಸಮಯವೇ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ ಅದರಲ್ಲೂ ಭಾರತದ ಮತ್ತು ಈ ಲಂಡನ್ ನ ನಡುವೆ ೫.೩೦ ತಾಸಿನಷ್ಟು ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿರುವುದರಿಂದ ನಾವಿಲ್ಲಿ ಬಿಡುವಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿ ಮದ್ಯ ರಾತ್ರಿ ಆಗಿಬಿತ್ತಿರುತ್ತದೆ . ಇಂದು ಅಮ್ಮ ಫೋನ್ ಮಾಡಿಲ್ಲದಕ್ಕೆ ಬಹಳ ಬೇಸರಗೊಂಡಿದ್ದಳು . ಮಕ್ಕಳು ದೊಡ್ದವರಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ನೆನಪೇ ಇರಲಾರದು ಎಂದಳು . ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವಾದ ಮಾತು . ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷ ಏನು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದವಳು ಕೇವಲ ಮೂರು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಕಾಲಿರಿಸಿದ ಗೆಳೆಯ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾನೆ . ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವರುಷ ೨ ವರ್ಷ ಇರಬಲ್ಲೆ ಆದರೆ ಗಂಡನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ೨ ತಿಂಗಳಿರುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ . ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಬದಲಾವಣೆ . ಅಂದು ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಅಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವಳು ಇಂದು ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಸಾವಿರಾರು ಮೈಲಿ ದೂರ ಇರಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಕುಣಿಯುತ್ತ ಹೊರೆಟು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ .
ಬದುಕು ಬಹಳಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆ ತರಬಹುದು . ಆದರೆ ನೆನಪಿನಂಗಳದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮೂರು, ನಮ್ಮವರು , ನಮ್ಮ ದೇಶ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇವುಗಳೆಲ್ಲ ಇದ್ದೆ ಇರುತ್ತದೆ ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ . ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳು ಮರೆತಂತೆ ಇದ್ದರೂ ಬಿಡುವಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ನೆನಪುಗಳು ಬೆಂಬಿಡದೆ ಕಾಡುತ್ತವೆ.
ಇದೆಲ್ಲವನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಆಗಲೇ ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆ ಆದರೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ . ಕೆಲವೊಂದು ಭಾವನೆಗಳು ಮನಸ್ಸಲ್ಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ ಹೊರಹಾಕುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಅಲ್ಲವೇ ? ಅದಕ್ಕೆ ಈ ಬರಹ ಅಮ್ಮ ಓದಿ ಸಮಾದಾನಗೊಂಡಾಳು ಎಂಬ ಆಶಯದೊಂದಿಗೆ .
ಅರ್ಪಿತ ಹರ್ಷ
ಲಂಡನ್
